درخت پسته
پسته درخت کوتاه قامت که منشاء آن خاورمیانه است. ایران، سوریه، ترکمنستان و غرب افغانستان رشد میکند. پسته واژهای فارسی است که وارد زبان لاتین و اروپا شدهاست.11 رقم متعلق به جنس Pistacia وجود دارد که از درختان کوچک تا درختچههای کم ارتفاع را شامل میشود.
گونه پستهای که برای مغزهای خوراکی آن کاشته میشود Pistacia vera است و بومی مناطق مرتفع کویری ایران، افغانستان و آسیای مرکزی است. زیستگاه گونههای دیگر به ژاپن، مالزی، مکزیک و جنوب ایالات متحده گسترش مییابد.
همه گونهها با زمستانهای سرد و فصلهای رشد طولانی گرم و خشک سازگار هستند. علاوه بر گونههایی که برای آجیل کشت میشود، گونههای دیگری نیز به دلیل شاخ و برگهای رنگارنگ پاییزی در باغها کشت میشوند و برخی از گونهها به عنوان پایه در تکثیر پسته استفاده میشوند.
خاک مناسب پسته
در بیشتر خاکها رشد میکنند اما سایز درخت و تولید زمانی که در خاک کمعمق یا سبک ماسه ای یا سنگین رسی کاشته شوند محدود میگردد. یک خاک رسی و شنی با pH خنثی و عمق ریشهدهی بیشتر از ۶۰ سانتیمتر برای تولید مناسب است.
پسته نسبت به سایر رستنی ها به شرایط نسبتاً شور و قلیایی تحمل بیشتری دارد.

آبیاری پسته
پسته نسبت به سایر درختان به آب کمتری نیاز دارند و میتوانند در دورههای خشکسالی زنده بمانند، انجام آبیاری برای تولید پسته به صورت تجاری ضروری است. برای تعیین دفعات و مدت زمان برنامه آبیاری باید از دستگاههای پایش رطوبت خاک استفاده شود. درختان پسته نسبت به سایر درختان به شرایط شور تحمل بیشتری دارند.
آزمایشهای می دهد که هنگام آبیاری با آب ۸ دسیزیمنس بر متر، افت عملکرد و تولید محصول نشان ندادند، اما سطوح شوری ۱۲ دسیزیمنس بر متر، منجر به کاهش عملکرد شد.
شاخ و برگ درختان نباید با آب شور تماس پیدا کنند. برای داشتن بهترین کیفیت، بهترین عملکرد، درختان هرگز نباید در طول فصل رشد تحت تنش رطوبتی قرار گیرند. این امر به ویژه در هنگام پر کردن مغز در اواخر تابستان بسیار مهم است، رطوبت ناکافی خاک در این مرحله میتواند باعث ایجاد درصد بالایی از عدم خندانی شود.
در حال حاضر مصرف آب آبیاری از ۹ میلیون لیتر در هکتار در برخی مناطق تا ۲ میلیون لیتر در هکتار در باغهای دیگر متغیر است
آب و هوای مناسب پسته
سرمای زمستان ضروری است. برخی ارقام قرار گرفتن ۱۰۰۰ ساعت زیر ۷ درجه سلسیوس برای جوانهزنی یکنواخت و میوهگیری خوب و ۶۰۰ ساعت زیر ۷ درجه سلسیوس لازم است. زمان کمتر سرما معمولاً منجر به گلدهی نامنظم و تأخیر در برگدهی میشود.
گرمای تابستان برای رسیدن به بلوغ میوه نیاز به تابستان گرم طولانی دارد. یک دوره بدون یخبندان بیش از ۲۰۰ روز برای اطمینان از رشد گلها و رسیدن میوه ضروری است.
باد را پسته باد را تحمل میکند، باد شدید در زمانی که درختان جوان هستند شلکدهی درختان را دشوار میکند و باد در هنگام گلدهی و کشت سنگین میتواند باعث کاهش عملکرد و شکستن شاخهها شود. در اکثر مواقع، تکیه گاه برای درختان جوان ضروری است.
رطوبت هوا باعث بروز بیماریهای قارچی و باکتریایی شده و با افزایش آن به ویژه در فصل رشد باعث طغیان در فصل بعد میشود؛ بنابراین، مناطق ساحلی و مناطقی که در تابستان بیش از ۲۰ میلیمتر در ماه بارندگی دارند، برای تولید پسته مناسب نیست.
پسته و علائم کمبود عناصر
کمبود فسفر روی برگ درختان پسته به ندرت دیده می شود. در صورت کمبود فسفر در درخت پسته برگ سرشاخه ها ارغوانی شده و برگ ها به تدریج می ریزند، ساقه ها باریک شده و فاصله میان گره ها زیاد می شود. برهنه شدن درخت و محدود شدن رشد ریشه نیز از دیگر علائم کمبود فسفر می باشند. همچنین جوانه ها دیر باز شده و برگ های سبز رنگ پریده می گردد. تیره شدن رنگ برگ های پیر بارزترین نشانه کمبود فسفر می باشد.
فسفر منبع تامین انرژی گیاه است.
فسفر سبب افزایش رشد ریشه می گردد.
فسفر عامل مهم بیان ژن در DNA است.
فسفر به تثبیت نیتروزن در خاک کمک می کند.
فسفر برای فتوسنتز ضروری و در چرخه انتقال انرژی حیاتی است.
فسفر با تشکیل انشعابات و عمق ریشه سبب جلوگیری از تنش خشکی می گردد.
کمبود فسفر در قلیایی و آهکی بیشتر نمایان می شود.
کمبود نیتروژن ابتدای فصل ظاهر می شود. مشخصه اصلی کمبود در پسته رنگ پریدگی برگ های پایینی، کاهش سطح برگ، کاهش رشد و باریک شدن شاخه است. همچنین برگهای پیرتر دچار ریزش می گردد. در صورت عدم تامین مغز سبک شده و خوشه سال بعد ضعیف می شود. استفاده زیاد از ازت سبب افزایش رشد رویشی، کاهش محصول، پیچش برگ و خروج شیره از نوک میوه پسته، کاهش زمان انبارداری و دیررسی می گردد.
نیتروژن در ساخت کوآنزیم ها کاربرد دارد.
نیتروژن از ریزش جوانه ها جلوگیری می کند.
نیتروژن تعداد دانه در خوشه را افزایش می دهد.
نیتروژن از قرمز شدن پوست درخت جلوگیری می کند.
نیتروژن سبزینگی، رشد رویشی و محتوی پروتئین را افزایش می دهد.
نیتروژن یکی از عناصر اصلی تشکیل دهنده اسیدهای نوکلئیک DNA است.
کمبود نیتروژن در خاک های با ماده آلی کم و کربن زیاد نمایان می شود.
کمبود گوگرد شبیه علائم کمبود نیتروژن است. زرد شدن برگ های جوان و قسمت های انتهایی گیاه. کمبود گوگرد سبب کاهش رشد گیاه، نازکی ساقه و پیچیدگی برگ می شود. با غلظت یون سولفات در بعضی از آب ها و مصرف کودهای با بنیان سولفات، گاها اسید سولفوریک و گچ در باغ های پسته ممکن است جذب نیترات، فسفات اختلل ایجاد شود. تحقیقات مستندی صورت نگرفته اما زمانی که غلظت سولفات در خاک بالاست میزان نیتروژن و فسفر در گیاه پایین می آید.
گوگرد برای تشکیل کلروفیل در گیاهان حیاتی است.
گوگرد جزیی از ساختمان آنزیم ها و ویتامین ها است.
گوگرد در تشکیل اسیدهای آمینه، پروتئین ها و … مشارکت دارد.
گوگرد باعث کاهش pH اسیدی شدن خاک شده دورکننده آفات و افزاینده مقاومت به بیماری است.
خاکهایی که حاوی مقدار زیادی اکسید آهن و شنی هستند هر دو تمایل به کمبود گوگرد دارند.
کمبود پتاسیم در گیاه برگ ها کم رنگ، حاشیه برگ ها به سمت بالا پیچیده و قسمت زیرین آن ها به رنگ قهوه ای، خاکستری و یا مسی در می آید. علائم کمبود پتاسیم ابتدا در برگ های پیر ظاهر می شود. کمبود پتاسیم گیاه را به آفتاب سوختگی حساس و درصد خندانی پسته را کم میکند. پتاسیم رابطه مستقیم با درصد ماده خشک و انس پسته دارد بیش بود عناصری مثل سدیم و حتی کلسیم و منیزیم می تواند سبب کمبود پتاسیم در گیاه شود.
پتاسیم وزن محصول را بالا می برد.
پتاسیم باعث زودرسی میوه می شود.
پتاسیم سبب مقاومت به آفتاب سوختگی می گردد.
پتاسیم مقاومت گیاه به خشکی، آفت و بیماری بالا می برد.
کمبود پتاسیم در خاکهای گچی با محتوای رس کم نیز معمول است.
عنصر کلسیم در خاک در ارتباط با منیزیم و سدیم بررسی می شود. نسبت جذب سدیم و همچنین نسبت کلسیم به منیزیم مشخص کننده وضعیت عنصر کلسیم در خاک می باشد. اگر نسبت جذب سدیم (SAR) کمتر از 15 و نسبت کلسیم به منیزم در محلول خاک بیش تر از 1 باشد نشان دهنده این است که وضعیت کلسیم در خاک مناسب می باشد. گیاهانی که مبتلا به کمبود کلسیم هستند برگ های جوان و نزدیک انتهای شاخه به شکل چروکیده و کج در آمده و نوک برگ ها و حاشیه آن ها به طرف بالا و پایین لوله می شود. کمبود کلسیم سبب ایجاد عارضه اضمحلال پوست استخوانی و یا لکه پوست استخوانی در اوایل اردیبهشت ماه یعنی در مرحله ارزنو شدن و هنگام توسعه میوه می شود.
کلسیم باعث سفتی میوه می شود.
کلسیم رنک میوه را بهبود می بخشد.
کلسیم سبب افزایش سایز میوه می گردد.
کلسیم آسب ب میوه را به حداقل می رساند.
کمبود کلسیم در خاک های اسیدی ، شنی سبک ، غنی از سدیم و آلومینیوم و میوه های درشت و محتوای زیاد نیتروژن و پتاسیم نمایان می شود.
علائم کمبود روی در اوایل فصل رشد گیاهی و به خصوص اگر کمبود شدید باشد رخ می دهند. اولین تاثیر کمبود ازت تاخیر در باز شدن جوانه های رویشی و زایشی می باشد. وقتی جوانه های رویشی باز شدند برگ های انتهایی درخت کوچک و نکروزه شده و به صورت کلاف های ریز منگوله دار در می آید. در مواردی که کمبود روی خیلی شدید باشد خشک شدن سرشاخه ها نیز دیده می شود و میوه پسته نیز روی درخت آشکارا کوچک تر و قرمزتر از میوه های سالم دیده می شوند. اغلب نشانه های کمبود روی در بافت های جوان گیاه به چشم می خورد زیرا روی عنصری غیر متحرک می باشد.
روی کیفیت گرده و گرده افشانی را افزایش می دهد.
روی از کلروز و ریزش پسته و جوانه جلوگیری می کند.
روی مقاومت پسته در برابر سرما و یخبندان را افزایش می دهد.
روی سبب افزایش رشد جوانه ها و افزایش گلدهی در پسته می شود.
کمبود روی در خاک های قلیایی ، خاک هایی که فسفر زیادی دارند و هوای سرد بیشتر نمایان می شود.
در اثر کمبود آهن کلروفیل به مقدار کافی در سلول های برگ تولید نمی شود و برگ ها رنگ پریده به نظر می آیند. ابتدا فاصله بین رگبرگ ها زرد می شود و با شدت یافتن کمبود تمام سطح برگ زرد می شود. علائم زردی در ابتدا در برگ ها و قسمت های جوان گیاه دیده می شود و سپس با شدت یافتن کمبود زردی تمام گیاه را فرا می گیرد.
آهن سبزینگی را افزایش می دهد.
آهن چرخه فتوسنتز را تکمیل می کند.
آهن باعث رشد و تامین انرژی گیاه می شود.
کمبود آهن در خاکهای قلیایی، آهکی، اشباع از آب، مس یا روی نمایان می شود.
کمبود منیزیم در گیاه پسته باعث کاهش مقدار کلروفیل و کاهش رشد می شود. رنگ زرد بین رگبرگ های برگ های مسن از علائم کمبود منیزیم می باشد. منیزیم تنها عنصر فلزی موجود در کلروفیل است. در تشکیل کلروفیل و قندها، زودرسی و یکنواختی رسیدن، در سنتز RNA و در فعالیتهای آنزیمی نقش دارد. منیزیم یکی از کوفاکتور های مهم برای آنزیم ها است.
منیزیم باعث افزایش تعداد میوه شده.
منیزیم سایز میوه را بهبود می بخشد.
مینزیم باعث رویش شاخه های قوی و جوان می گردد.
کمبود منیزیم در خاکهای شنی ، اسیدی ، پتاسیم بالا و مرطوب و سرد نمایان می شود.
در مناطق پسته کاری بعضا شاهد کمبود یا بیش بود بور هستیم که با تجزیه آب، خاک و برگ تعییین می شود. پیچیده شدن حاشیه و تغییر شکل برگ ها به صورت فنجانی در اردیبهشت ماه، پوکی محصول و عدم خوشه بندی مناسب از علائم ظاهری کمبود بور می باشند. سوختگی حاشیه برگ از علائم مسمومیت بور می باشد.
بور رشد جوانه را بهبود و گلدهی را تنظیم می کند.
بور تلفات میوه و ریزش خوشه های گل در زمان باز شدن کاهش می دهد.
بور سال آوری را کنترل و باعث ضخیم و کوتاه شدن دمبرگ ها و ساقه هامی شود.
کمبود بور در خاک های شنی ، قلیایی ، نیتروژن و کلسیم زیاد نمایان می شود.
علائم کمبود منگنز مشابه کبود آهن است با این تفاوت که قسمتی از حاشیه برگ سبز باقی می ماند رگبرگ های اصلی قرمز رنگ شده و همچنین علائم ریز برگی. کمبود منگنز عموما در خاکهای خشک بروزمی کند. منگنز عنصری کم تحرک بوده و کمبود آن در برگهای جوان مشاهده می شود.خاک اسیدی مستعد مسمومیت منگنز است.
منگنز عطر و طعم میوه را بهبود می بخشد.
منگنز ساقه های درخت را قوی تر می کند.
منگنز سبب درشت شدن و افزایش بازار پسندی می گردد.
کمبود در خاک های شنی و سست و قلیایی و سرد بیشتر نمایان می شود.
علائم کمبود مس در اواسط تابستان با سوختگی برگ نزدیک سرشاخه ها آغاز می شود و در صورتی که کمبود آن شدید شود برگ درختان می ریزد. نوک برگ های نارس و نورس نیز سوخته شده و به شکل قلب در می آیند و شاخه های بالایی درخت به شکل عصا به سمت پایین می پیچند. غلظت بالای مس باعث مسمویت شده، میوه ترک خورده و سیاه می شود و روی برگ لکهای نکروز کوچک قهوه ای مشاهده می شود.
مس از عصایی شدن شاخه جلوگیری می کند.
مس خسارت بیماری های قارچی را کاهش می دهد.
کمبود مس در خاک های شنی و آبیاری با آب شیرین نمایان می شود.